De schilderwerken van LUUK HUISKES (Den Bilt)  werken bevreemdend in op de kijker en roepen vragen op. De reacties zijn die van het eigenlijk niet herkennen van dat wat een landschap lijkt te zijn. Het lijken foto’s maar zijn het niet. De getoonde landschappen zijn mystieke werkelijkheden vanuit een andere dimensie. Ze zijn misschien het decor van zielen, of metaforen van de ziel van een woud, de ziel van de kunstenaar…, intrigerend en fascinerend. De kijker wordt aangeraden de kracht van het beeld slechts te ondergaan..

Harm Visser (Nijkerk)
Zachte tonen, dichtbij de natuurlijke tinten en matte acrylverf; daar werkt Harm graag mee. “Ik kies een klein palet, overzichtelijk en te begrijpen”, zegt Harm. Hij schildert met uiterste precisie in een gestileerde stijl. Hij vervolgt: “Vanuit mijn wereld probeer ik de wereld om mij heen vast te leggen. Juist de mist in het landschap vind ik mooi, het brengt je op de rand van het mystieke”. Harm is een denker en zoeker. Hij probeert je te raken met zijn werk. Lagen en lijnen brengen je dieper in zijn werk. "Soms is het zoeken naar ruimte. Fysieke ruimte, maar ook ruimte op mijn paneel. Zoeken naar open plekken, achter bosschages en rietkragen. Je wilt er naar toe, het ervaren. Een plek om even uit te blazen tussen grassen en bomen”, licht Harm toe. Het afgelopen jaar is hij bezig geweest met een nieuwe manier van werken. Nog meer de nadruk leggen op de lagen in het landschap. Alsof je in een kijkdoos kijkt. Hij weet nog niet precies welke richting hij in wil slaan. Elk kunstwerk is voor Harm een belevenis!

Hoewel zijn vroegere werk vaak enige dramatiek in zich droeg, zoals bijvoorbeeld in 'Lola's Afscheid' (2009), verschuift meer en meer het accent naar melancholie, stilte en eenvoud. Ook vervreemding is een aspect wat soms in het werk naar voren komt, zoals in 'Mandarijntje op z'n kant' (2013) en 'Jelly Bean' (2012); het onderwerp net even iets anders benaderen kan zorgen voor een vreemde beleving van de werkelijkheid. Stilte, vervreemding en 'de gewoonheid der dingen' zijn terugkerende thema's in zijn werk.

Wat ons allen bindt is waarnemen. Wat ons doet verschillen van elkaar is de mate van verwondering hierover'.

Thea Figee (Utrecht) is een veelzijdig beeldend kunstenaar. Tussen haar schilderijen en prenten in gemengde grafische technieken en de geblazen glasobjecten is een constante wisselwerking. Zij wordt tot nieuwe werken geïnspireerd door de schoonheid van de natuur, de dynamiek van de constante beweging en verandering, de grootsheid van een herfstlucht, de stille wereld van een sloot met planten en dieren, maar ook de tere schoonheid van een libel. Haar werken getuigen van een invoelende geest.

Haar bekende vogelsculpturen zijn ontdaan van alle overbodige massa. Haar beelden tonen zowel kwetsbaarheid als kracht. Ze zijn tegelijk toegankelijk en introvert. Hetzelfde is het geval met haar portretten. De kwetsbare en tegelijk expressieve beelden tonen de essentie van de geportretteerde.

Suus Kooijman  (Achterveld) begint leeg, geen voorstelling, geen kleur. Zij laat zich leiden door de vragende materie: de warme bijenwas, de pigmenten en de opeenvolgende lagen. Samen vormen die een voorstelling. Is het een mens, een landschap, een veld? Zij werkt door de opgebouwde lagen terug in de structuur, ontdekt, grijpt in en ziet onbegrepen betekenissen in de onderste lagen. De mystieke diepte van de werkelijkheid fascineert haar.