Twee uitersten in het ‘zijn’ vormen het uitgangspunt voor zijn beelden. Aan de ene kant de primaire behoefte aan voeding en veiligheid. En aan de andere kant de behoefte overbodige ballast los te laten in een streven naar puur te zijn wie je bent. Dit gegeven wordt afwisselend uitgewerkt in leisteen. En het is zichtbaar in de compacte statische vorm dan wel in de open en ritmische compositie. 

Michiel Jansen werkt vele jaren met leisteen. Dat is een oeroud materiaal, steen die van nature gelaagd is. Als beeldhouwer herschikt hij die lagen en bouwt er nieuwe eigen vormen mee op. Ruimte, lichtwerking en vormcontrasten zijn de belangrijke elementen van waaruit een beeld wordt ontworpen. De platen leisteen stuk voor stuk afzonderlijk bewerkt.Hakken , snijden, boren en slijpen. Daarna worden ze met elkaar verbonden en tot een geheel gemaakt. Diep en duister zijn de stenen die in de sculpturen vaak een sterke, heldere kleurbron lijken te verhullen.

Haar werk is vaak gerelateerd aan de natuur, het is haar inspiratiebron. De oorsprong van die voorkeur zou zijkunnen omschrijven als het zoeken en vinden van momenten van verbinding. Die momenten probeert zij in essentie te vangen in beeldend werk. Maar ook de verwondering over wat zij ziet en ervaart in de natuur, de schoonheid daarvan, zijn voor haarbelangrijke aspecten. En kostbaar.Wat zij  probeert te verbeelden is iets van leven aan de oppervlakte. Dat wat nauwelijks waarneembaar is, maar wel aanwezig.                                                                                                                 Iets vluchtigs, een gedachtenflard, energie .....

Elke lijn is door hem met losse hand getekend, op papier of op een houten paneel. Hij maakt iedere lijn aandachtig en met zo min mogelijk hulpmiddelen. Zijn ademhaling en hartslag kunnen dan worden geregistreerd in minimale haperingen tussen de lijnen.

Hij maakt graag gebruik van materialen die zelf ook kleine afwijkingen hebben, een braam of een ruwe, vezelige huid. De lijnen ordent hij in een regelmatige schikking. Zo ontstaat rust waarin het soms lijkt of er in je ooghoeken iets beweegt.

Autodidact beeldhouwer Giel Clijsters (Hilversum) heeft de afgelopen jaren vele steensoorten leren kennen met hun eigenheid, hun karakter en heeft daar zijn eigen fantasie op uitgeleefd. Hij beleeft plezier bij het bewerken van doorschijnend wit albast of magisch serpentijn of marmer, steen van licht. Hij ervaart bij het soms eindeloos hakken veel positieve emoties. Zijn werken vallen niet onder een bepaalde stijl, hij heeft zijn eigen stijl: het maken van mooie beelden. Onder zijn handen groeit een unieke vorm; een vorm die hij geschapen heeft, zijn beeld, zijn sculptuur.

De glastechniek die Ria Lap gebruikt is 'pâte de verre', een procedé waarbij van fijne glaspoeders een pasta wordt gemaakt die op de wand van een vuurvaste mal wordt aangebracht.    Na het stookproces, dat enkele dagen in beslag neemt, wordt de gipsen mal verwijderd en komt de glas vorm tevoorschijn. Zo ontstaan organische vormen en komvormen. In haar werk is zij altijd op zoek naar een intrigerende samenhang tussen huid, materiaal en vorm.            Dit komt vooral tot uiting in de schijnbare broosheid van de kristallijnen wanden. De suikerachtige structuur van de objecten is een typisch kenmerk van pâte de verre.    Daarmee onderscheidt deze zich van de meer bekende technieken zoals glasblazen en ‘fusing’.    De pâte de verre techniek heeft haar voorkeur vanwege de grote poëtische zeggingskracht van de vormen die zij daarmee creëert.