De landschappen van Sjoerdtje Hak kenmerken zich meestal door hoge wolkenluchten boven ruimtelijke vergezichten van wadden, rivieren en weiden. Met name het noordelijk landschap waar de atmosfeer vochtig is en het licht anders dan in het zuiden. De emotie die de beweging van licht en lucht boven land en water oproept, weet zij bijzonder weer te geven.

Harm Visser (Nijkerk)
Zachte tonen, dichtbij de natuurlijke tinten en matte acrylverf; daar werkt Harm graag mee. “Ik kies een klein palet, overzichtelijk en te begrijpen”, zegt Harm. Hij schildert met uiterste precisie in een gestileerde stijl. Hij vervolgt: “Vanuit mijn wereld probeer ik de wereld om mij heen vast te leggen. Juist de mist in het landschap vind ik mooi, het brengt je op de rand van het mystieke”. Harm is een denker en zoeker. Hij probeert je te raken met zijn werk. Lagen en lijnen brengen je dieper in zijn werk. "Soms is het zoeken naar ruimte. Fysieke ruimte, maar ook ruimte op mijn paneel. Zoeken naar open plekken, achter bosschages en rietkragen. Je wilt er naar toe, het ervaren. Een plek om even uit te blazen tussen grassen en bomen”, licht Harm toe. Het afgelopen jaar is hij bezig geweest met een nieuwe manier van werken. Nog meer de nadruk leggen op de lagen in het landschap. Alsof je in een kijkdoos kijkt. Hij weet nog niet precies welke richting hij in wil slaan. Elk kunstwerk is voor Harm een belevenis!

Als voornamelijk plein-airschilder ervaart en voelt Bert Strijbos ( Zutphen) het landschap-in-beweging, de bocht in een rivier, een weg, een blauwe heuvel in de verte met voorbijtrekkende wolkenformaties. Al die vormen, die bewegingen van licht en diepte legt hij vast in zijn schilderijen. Door het urenlang alleen zijn met het landschap, het opnemen van de details, geeft het landschap zijn verhalen prijs. Zijn diverse werken zijn in hun diversiteit ontroerend.

Margreet Baas(Utrecht) wordt gefascineerd door landschapsvormen. Zij brengt dat in haar kunstwerken op een bijzondere manier tot uitdrukking. In de grootst mogelijke eenvoud geeft zij de essentie weer van wat zij als de kenmerken ervaart van het waargenomen landschap. Door de toepassing van verschillende materialen in haar schilderijen schept zij een welhaast surrealistische sfeer. Door het gebruik van draden creëert zij een ragfijn lijnenspel en laat de kijker de landschappen vanuit een bijzonder perspectief beleven.

Drijfveer in haar werk is nieuwsgierigheid: “Wat gebeurt er als ik steen weghaal? Welke patronen komen er te voorschijn en hoe zullen ze zich gedragen? Hoe ver en diep zal ik kunnen gaan in de ogenschijnlijke ondoordringbare materie? Wat blijft er over als er niets meer over blijft?” Door materie weg te halen creëert ze steeds meer lucht, ruimte en licht. De steen lost weer op in de ruimte waarin hij ontstond.

Thea Figee (Utrecht) is een veelzijdig beeldend kunstenaar. Tussen haar schilderijen en prenten in gemengde grafische technieken en de geblazen glasobjecten is een constante wisselwerking. Zij wordt tot nieuwe werken geïnspireerd door de schoonheid van de natuur, de dynamiek van de constante beweging en verandering, de grootsheid van een herfstlucht, de stille wereld van een sloot met planten en dieren, maar ook de tere schoonheid van een libel. Haar werken getuigen van een invoelende geest.