Bij drukken heb je het beeldend proces niet geheel in eigen hand. Alleen al het spiegelbeeld is altijd weer een verrassing. Het materiaal en de techniek hebben eigenschappen die je wel kunt vermoeden, maar telkens weer voor eigenzinnigheid zorgen. Door veel te experimenteren kun je je op de resultaten voorbereiden.

Stenen hebben een lang eigen leven achter de rug. De vorm, de huid, waar ze vandaan  komen, wat ze onderweg hebben meegemaakt, bepalen samen de naam. Stenen kunnen hard zijn, of zacht en poreus, of ze schitteren in het zonlicht. Je kunt er mee bouwen, tegen aan trappen, mee spelen. Of gewoon naar kijken.

Soms is dat steentje een aandenken om in je zak te stoppen. Of om bovenop iets anders te leggen.

De stenen van Marijke Sondorp zijn heel erg kwetsbaar. Als je ze aanraakt, kunnen ze kapot gaan. Wees alsjeblieft voorzichtig.

Harm Visser (Nijkerk)
Zachte tonen, dichtbij de natuurlijke tinten en matte acrylverf; daar werkt Harm graag mee. “Ik kies een klein palet, overzichtelijk en te begrijpen”, zegt Harm. Hij schildert met uiterste precisie in een gestileerde stijl. Hij vervolgt: “Vanuit mijn wereld probeer ik de wereld om mij heen vast te leggen. Juist de mist in het landschap vind ik mooi, het brengt je op de rand van het mystieke”. Harm is een denker en zoeker. Hij probeert je te raken met zijn werk. Lagen en lijnen brengen je dieper in zijn werk. "Soms is het zoeken naar ruimte. Fysieke ruimte, maar ook ruimte op mijn paneel. Zoeken naar open plekken, achter bosschages en rietkragen. Je wilt er naar toe, het ervaren. Een plek om even uit te blazen tussen grassen en bomen”, licht Harm toe. Het afgelopen jaar is hij bezig geweest met een nieuwe manier van werken. Nog meer de nadruk leggen op de lagen in het landschap. Alsof je in een kijkdoos kijkt. Hij weet nog niet precies welke richting hij in wil slaan. Elk kunstwerk is voor Harm een belevenis!

Suus Kooijman  (Achterveld) begint leeg, geen voorstelling, geen kleur. Zij laat zich leiden door de vragende materie: de warme bijenwas, de pigmenten en de opeenvolgende lagen. Samen vormen die een voorstelling. Is het een mens, een landschap, een veld? Zij werkt door de opgebouwde lagen terug in de structuur, ontdekt, grijpt in en ziet onbegrepen betekenissen in de onderste lagen. De mystieke diepte van de werkelijkheid fascineert haar.

.'Haar meest recente kunstwerken gaan over kleur. Deze werken zijn een soort van biografie, maar in plaats van woorden gebruikt zij kleur om hart en ziel van het onderwerp te beschrijven. Deze aanpak resulteert in min of meer abstracte werken. En hoewel het originele onderwerp van alles kan zijn, heeft het eindresultaat toch vaak iets weg van een landschap of ruimte

De glastechniek die Ria Lap gebruikt is 'pâte de verre', een procedé waarbij van fijne glaspoeders een pasta wordt gemaakt die op de wand van een vuurvaste mal wordt aangebracht.    Na het stookproces, dat enkele dagen in beslag neemt, wordt de gipsen mal verwijderd en komt de glas vorm tevoorschijn. Zo ontstaan organische vormen en komvormen. In haar werk is zij altijd op zoek naar een intrigerende samenhang tussen huid, materiaal en vorm.            Dit komt vooral tot uiting in de schijnbare broosheid van de kristallijnen wanden. De suikerachtige structuur van de objecten is een typisch kenmerk van pâte de verre.    Daarmee onderscheidt deze zich van de meer bekende technieken zoals glasblazen en ‘fusing’.    De pâte de verre techniek heeft haar voorkeur vanwege de grote poëtische zeggingskracht van de vormen die zij daarmee creëert.