Thea Figee (Utrecht) is een veelzijdig beeldend kunstenaar. Tussen haar schilderijen en prenten in gemengde grafische technieken en de geblazen glasobjecten is een constante wisselwerking. Zij wordt tot nieuwe werken geïnspireerd door de schoonheid van de natuur, de dynamiek van de constante beweging en verandering, de grootsheid van een herfstlucht, de stille wereld van een sloot met planten en dieren, maar ook de tere schoonheid van een libel. Haar werken getuigen van een invoelende geest.

Veel kijken naar kunst en natuur en geraakt zijn door de lijnen en het licht, hebben geleid tot een geheel eigen manier van werken. Na jarenlang schilderen op doek onderzoekt zij nu de mogelijkheden die houtskool, conté en pastelkrijt haar te bieden hebben om tot een goed beeld te komen.Afgewogen vormen en impulsieve lijnen wisselen elkaar af. Zij houdt van strak en eenvoud en schuwt het onverwachte niet, want:

  'Zolang er wit is      volgen er meestal wel       scenes of gebeurtenissen'

Uit  'Wit'  een gedicht van K. Schippers, 2003.

Met name in de recente werken van Marianne Wijermars waarin mensbeelden centraal staan, treedt de spanning aan het licht tussen het impliciete en het expliciete, tussen wat aan het licht wordt prijs gegeven en wat verborgen blijft. Kwetsbaarheid en kracht zijn andere aspecten. Ze werkt voornamelijk in steen; dat is het materiaal dat haar de gewenste productieve weerstand biedt.

Haar werk is een uitdrukking van de beleving van de ziel. Aangesloten op dit veld ontstaan haar prenten, waarvan ze niet altijd de totale inhoud beseft. Een grote bron van inspiratie is de Keltische cultuur. Al werkend haalt ze weg, voegt toe en luistert naar haar intuïtie. Niets staat vast. Vanuit rust en aandacht en verbazing, volgen de etsdrukken, krassen, sjabloondrukken e.d. vanzelf. Het onzichtbare wordt zichtbaar gemaakt. Het veld en je daar bewust van zijn is een waar feest, pure levensstroom.

In haar werk is zij op zoek naar de stille aanwezigheid van het landschap. Ze is gefascineerd door haar eenvoud en haar verborgen intensiteit. Binnen de verdeling van het land, de lucht en het water, bepalen lijnen, vlakken en krassen het uiteindelijke beeld. De veranderlijkheid van het landschap wordt hierin weerspiegeld.

Ze werkt expressief en gebruikt hierbij voornamelijk acryl, potlood en conté. Toeval, impulsiviteit en grilligheid spelen een belangrijke rol, maar uiteindelijk reduceert Nienke alles tot waar voor haar de essentie van het beeld ligt. Dit contrast tussen de eenvoud en de verborgen intensiteit roept de spanning in haar werk op.